yavruetriye

27 Temmuz 2015 - 132. Gece    İyi şeyler hiçbir zaman varolmaz, kendiliğindeni bırak, bizim uğraşmamızla bile olmazlar. Bize, sadece, iyi yönünden bakabilmek düşer.    Bazı olaylar vardır ki, iyi yönünden bile bakamazsın. Kafanda tekrar kurduğunda bile iyi bir sonuca ulaşamazsın.    Bazı yerlerde de iyilik o kadar yoktur ki, iyi bir şeyler olsun diye bile iyi düşünemezsin.    İşte burası öyle bir yer. Tek yapabildiğin sabretmek. Otuzdokuz gün daha sabretmek.    Bu zamanın en büyük sorunu boşluk. İlişkiler, arkadaşlıklar, hayatlar... Hepsinin altı boş. Özellikle insanlar boş, sırf bunun için umursamamak gerek her şeyi.    Ama yine de, her zaman en iyisini düşünmek gerek ki, iyi şeylerin olabilme ihtimali olsun.

23 Temmuz 2015 - 128. Gece    İçimdeki boşluğu doldurmaya çalışmayı bırakıp, kelimelerin altını doldurmaya başladığım zaman kazanmaya başladım kendi içimde. Bir bir yok edebiliyorum boşluklarımı. Kim kimdi, neredeydim karıştırmaya başladım. Kiminleydim bilmiyorum, hatırlayamıyorum yüzlerini.    Burada her bir gün kendi başına imparatorluk, ayrıştırmam gerekiyor birbirinden. Geçmişimde ki günleri paketlemişim gibi. Öğrenebildim sonunda mutlu olmayı, kendim olmayı, kendim için yaşamayı. Son noktamı koydum buramla.    Nerede güzel bir kadın görsem, sana benzetiyorum. Sonra düşünüyorum onun da mı kafası senin kadar boş mu acaba diye. Yine unutuyorum kim kimdi, neredeydim diye.

15 Temmuz 2015 - Gece 120    Bazı geceler diğerlerinden daha yalnız hissettiriyor, bazıları daha mutlu, bazıları daha dolu. Düşünceler her ortamda bulsa da beni, bazılarını ben bulamıyorum artık.    Bir çok yönde ilerlemek imkansız. Bazı şeyleri seçmemem, bazı şeylerin bana verebileceklerinden vazgeçmem gerekiyor.    Kendime bakıyorum da, çok mu değiştim ne! Acaba şu anki halimle geçmişimde bulunsam, şu anki sahip olduğum ellerle tutsam o elleri, daha mı farklı olurdu her şey. Belki zorlanmazlardı bu halimle.    Hani bazen hiçbir şey istemezsin, sen, o zamanlarda bile isteyeceğim bir şey misin? Değilsen, durma, devam et yoluna. Çünkü artık daha iyi bir insanım, itiyormuşum gibi yapamam seni.

10 Temmuz 2015 - 115. Gece     Düşmüşlüklerim ve düşkünlüklerim var benim. Dün'ü hatırlamıyorum ama dünümü çok iyi biliyorum. Tam bir sarılınılacak adamım aslında!    Hayatımda daha bir kişi bile gerisine dönüp bakmış değil, belki de daha çok erken. Benim dönüp bakmam için de artık çok geç.    Daha kendi babam yok iken babalık yapmaya, bir sevgiliye sahip olmadan sevgililik yapmaya kalktım.    Hakikaten, yalana ne gerek var! Doğrular bile bu kadar yalansa.    Daha biraz eksiklerim var, biraz da yaşayamadıklarım. Keşke yaşadıklarımı hep hatırlayabilsem.    Yüz on beş geceyi başarmışım, yirmi üç yıllık sefilliği de. Kime versen taşıyamaz, benim kimseye veremediklerimi.

1 Temmuz 2015 - 106. Gece    Hayat, her bir bilinmeyeniyle bile sabit bu gece. Meğerse bir tek "alo" dememle bile ağayacak bir dayım varmış mesela, dün gece öğrendim. Meğerse bilinenden daha da yalnızmışım her seferinde.    Bilinen her şeyi hem yanlış biliyorum, hem de yanlış bildiriyorum. Bir daha istemiyorum. Tek ve net olmalı.    Eskiden bu kadar çok sigara içmezdim, sabahları uyanır uyanmaz hiç içmezdim. Hep başka şeylerle dolduruyorum. Oysa ki sıfıra çok yaklaştım.    Onların içerimdeki yerleri de güzel artık, bırakıyorum kalsınlar. Geriye sadece doğru düzgün anlatmak kalsın.    Yalanlar tükensin ki, gerçekler başlayabilsin.