yavruetriye

 27.08.2020, 23:18     Hiç kimseden bir şey istedim mi acaba diye zorladım kendimi. Acaba hiç "Senden bir şey isteyebilir miyim?" cümlesini kurdum mu acaba diye. Bulamıyorum. Sanırım eve gelirken ekmek alır mısın bile demedim daha hiç. Her şeyi kendim yaptım, bilmiyorsam da yapılmasını öğrendim ya da yapılmasından vazgeçtim.     Hiç bilmiyordum ama son zamanlarda hayır diyebilmeyi öğrendim. Telefona bakmamayı, müsait değilim diyebilmeyi. İlk adımı attıktan sonra öğrendim ki, bireysel yaşayabilmek için daha öğrenmem gereken onlarcası var.      Yine kimseden bir şey istemeyeceğim muhtemelen ama bu sefer kimse de benden bir şeyler yapmamı isteyemeyecek.     Her akşam, her hafta sonu birileri için bir şey hazırlamıyorum artık. Ya da bedelini isteyebiliyorum. Biraz basit, saçma gibi gelebilir ama benim için büyük bir basamak.     30 yaşında becerebilmem kötü tabi.     Her zamanki gibi 30 yılda büyüyecek bir ağaç dikmek için en iyi zaman 30 yıl önceyse, en iyi ikinci zaman şimdidir

 23.08.2020, 23:15     Sonsuza kadar yazmak istiyorum, iyi ya da kötü olduğunu sorgulamadan. Acaba her zaman yazabilecek kadar yaşayabilecek miyim? Sevebilecek miyim anlatacak kadar. Her zaman iyi ya da kötü şeyler olacak mı hayatımda.     Normal anlamsızdır. Standart, ruhsuzdur, konuşturmaz insanı. Zorluğun güzelliği, biz her ne kadar yaşarken hissetmesek de, bittikten sonradır. Bittiğinde düşündürmeyen her şeyin varlığı da anlamsızdır. Mutluluk için de normal diyebilir miyiz?     O zaman mutlu olmak varlığımızda olmaması gereken bir şey mi? Ondan mı yaratılış sürekli mutlu olmalarını engellemeye çalışıyor? Ya da standartlaşmasını engelliyor. İnsanlar hissedebilsin diye mi? Gelişebilsin, üretebilsin, evrimleşebilsin diye mi?      Ama zannetmiyorum ki, balıklar suda mutsuz olduğu için karaya çıksınlar. Ya da aralarındaki sadece bir balığın mutsuzluğu mu sürükledi diğerlerini peşinden? Aramızdaki yetinemeyenler mi bozuyor bizim mutluluğumuzu?     Neden suda mutlu mesut yaşamıyor ve süre

 03.08.2020 23:16     Biraz düşünebilseler, çözecekler her şeyi. Çıkamıyorlar düşünebildikleri alanlardan. Hiç mi sormuyorlar acaba diye kendilerine, nasıl fark etmezler bunca şeyi? Hangi birini anlatacaksın, üzerlerine atılmış bunca fikir, bunca tabu. Hangi birini uyandıracaksın.     Hiç bitmiyor anlatacakları, istekleri. Sürekli bir şeyler hakkında düşünüyorlar, yorumluyorlar. Değişmesini istiyorlar. Sürekli ama sürekli. Hayatlarında her şeyin acelesi var, açıklaması var. Bireysel değiller asla, tüm toplumu yönlendirmek istiyorlar. Kendi doğrularına, kendi bildiklerine göre.      Tüm sorun burada başlıyor, toplumu, oğlunu ya da kızını, hayatındaki insanı yönlendirmek istiyor. Bilgi vermiyor, eğitim vermiyor, yorumlamasını istemiyor, düşünmesini istemiyor. Tek istediği kendi doğrularını uygulasın. Kendi inancına sahip olsun, kendinin belirlediği yoldan gitsin istiyor.     Benim gibiler, en şanslıları. Rahat, kendi haline bırakılanlar. Zorlanmayanlar. Ama o kadar az ki böyle bir şansa