yavruetriye

31 Ekim 2018    Kaç kişiyi üzdünüz şimdiye kadar? Kaç kişiyi daha üzeceksiniz. Yanlış mı anlaşıldınız yoksa hiç mi anlaşılmadnız. Nasıl mutlu oluyorsunuz ya da onu geçtim ne için yaşıyorsunuz?    Yarın sevişeceğiniz bir kadın için mi? Yoksa gelecek ay alacağınız bir araba için mi? Nasıl hayal kurabiliyorsunuz hâlâ? Yormadılar mı sizi, hiç mi yalan söylemediler size?    Ne için yaşıyorsunuz, yalvarırım anlatın bana.    Neyin peşindeyiz? Yetinemiyoruz.    Kime baksam gülüşü yalnız, uykusu ağır.    Şimdi kime dokunsam ağlar kucağımda. Kimi sevsem, ihtiyacı vardır benden önce.    Biz mi yapıyoruz bunu kendimize?    Ben mi yapıyorum bunu kendime?    Altı bozuk evlere kaçak katlar çıkıyoruz, tanımadığımız insanlara hikayeler uyduruyoruz, nostaljiye yalan uydurup, herkesten önce inanıyoruz.    Olmayan paramızla geleceğimizi satın alıyoruz.    Bunu kendimize biz yapıyoruz.    Her seferinde...    Daha çok insanı üzüyoruz.

30 Ekim 2018, 19:02    Afili cümleler bilmiyorum. Şiir yazmayı becerebileceğimi de zannetmiyorum. Takıntı haline getirip karşılaştırma yapmayı da bilmiyorum. Senin, benden önce bilmen gerekiyor kimsenin değişmeyeceğini.    Umudun bittiği yerde gerçekler başlar. Sen gidersin, kabuk bağlar yaraların.    Ah İsmail, aptal ismail.    Şimdi en zorun yeniden aşık olmak, unutulmaya yüz tutmak. Bilinmeyen kadınların, anlatılmayan hikayeleri. Ağızlarda bitmeyen başka erkekler, her zaman sensiz hikayeler. Renksiz kadınlar, duasız namazlar.    Unut, göm toprağa. Mezar taşı bile olmasın. Ölüler, hep ölü kalırlar korkma. Yeter ki sen yaşayabilecek kadar renkli kal hayatında.    Umut, her zaman gerçeklerin yansımasıdır. Gerçeklerin bittiği yerde hayal başlar. Hayallerin bittiği yerde insanlar başlar.    Yalnız geceler, hayal edilmiş insanlardan daha güzeldir. Bilinen gerçekler, uydurulan yalanlardan daha somuttur.    İlk değilsin, son da değilmişin.    Unut, göm toprağa. Mezar taşı bile olm

26 Ekim 2018, 11:27    Mutlu edebilen korkular da varmış mesela. Seninle geçidiğim koca bir günün sonunda, taşınacağım, hayatımı paylaşacağm insanla, senin gibi eğlenemezsem korkusu.    Sonlarına doğru her şeyin daha da karmaşıklaşması beklenirken, eklerden bile sıyrılıp sadeleşiyor sözcükler, düşünceler. Daha çok bilmen gerekiyorken, adımsız kalıyorsun önündeki yollara karşı, söyleyebileceğin cümlelerden bile uzaklaşıyorsun. Bildiklerin aynı zamanda ne kadar fazlaca bilmediğini de fark ettiriyor sana.    Hayat, zaten okuduğun bir kitaba, farklı sayfalardan başlamak sadece. İhtimallerin dışına zaten çıkamıyorsun. Geleceğini hayal ederken, yarını da yaşamak zorundasın. Olsun, istediklerin, olmayanlarla beraber paket dahilinde. Yanında olsun istediklerin, keşke hiç olmasa dediklerinle beraber geliyor.    Evren mükemmeliyeti geneline yayıyor ve an'lardaki olumsuzlukların bunu bozduğunu zannediyorsun.    Bekleyeceksin, hayatın boyunca hayal kuracaksın, her biri gerçekleşecek ama

24 Ekim 2018, 23:19     Düşüncelerini, istediklerini ve hissettiklerini söyleyemeyen, anlatamayan insanlara hapis kalıyoruz. Evrende milyonlarca yıl evrim geçiriliyor, bilinçsel devrim gerçekleşiyor, önceleri kayıt tutabilmek için yazı icat ediliyor, sonrasında anlatabilmek için geliştiriliyor. Hatta yetmiyor insanlar hissettiklerini daha iyi anlatabilmek için sanat kavramını ortaya çıkarıyor ve sen, ben böyleyim, seviyorum ama hissettiremiyorum mu diyorsun?    Kusura bakma ama ucuz bahanelerini de al ve siktir git buradan. Varoluşunda ki basamaklara ihanet etme en azından.    Sevmiyorsun, sevmedin. Nasıl bir şey olduğunu bile bilmiyorsun daha. Ne kadar yalan söylersen söyle, ne kadar bahane uydurursan uydur, kendini değiştiremeyeceksin. Çünkü her bir yalanın bir kabullenememe. Değişmeyeceksin, çünkü kabul edemiyorsun. Her geçen gün olduğun kişi inanılmaz bir iş yükü sana. Boğuluyorsun, eziliyorsun altında. Yine de kabul etmiyorsun.    Daha kaç kişiyi hapsedebileceğini zannediyors

18 Ekim 2018, 13:18     Belki 3 yıl, belki 5 yıl geç kaldım sana. Saçmasapan yerleri gezdim şimdiye kadar. Başka insanlarla yattım, kendimi inandırdım. Bir şeyin doğru olmadığına yanlış olduğunu fark edene kadar inanıyorsun. Her şeyi doğru zannettim, hepsine inandım.    Doğru olan sen misin? Yoksa ben yine kendimi mi inandırıyorum. Bir hayalimde sarılıyorsun bana ve ben hüznümü görmüyorum bir anda. Hayalin bu kadar güzelken, gerçekte neden becerilemez ki. Seni sevmekten sana dokunmaktan daha fazlasını istiyorum. Sana güvenmek istiyorum. Ne düşüneceğini, bensiz hareket etmeyeceğini bilecek kadar güvenmek istiyorum.    Hayat belirli zamanlarda kırılmalar yaşıyor. Sanki benim hayatım o kırılma noktasını hiç yaşamadan, aynı ivme ile iyiye ya da kötüye gidiyor gibi. Zamanı gelmedi mi? Birileri bükemez mi beni? Kötüye doğru büksün, razıyım. Yoksa yaşadığımı bile hissedemeyecek kadar stabilim.    Aynı filmi binlerce kez izlemeye, aynı eli her gün tutmaya, aynı bedenle saatlerce sevişmeye

11 Ekim 2018, 20:48    Eğer bir gün öldüğümde, kendimi cehennemde bulursam, aklımda tek bir şey olacak. Tüm hak edenler de şu an cezalarının karşılığını alıyor demektir. Hatta Allah bile kendi cehenneminde yanıyordur belki. Ben küçük çocukları öldürmedim, kimseyi yaşamak zorunda olmadığı zor durumlarda bırakmadım. Eğer bu hayatta inanmamak, bir insann sakat bir şekilde hayatını geçirmesinden daha kötü bir şey ise, bireyselliğim sonsuza kadar ateşlerde kalabilir.    Eğer yanarsam eminim bir tek ben değilim, bana haksızlık yapan herkes yanacak. Yoksulluktan, çaresizlikten çocuğunu doyuramayan anne de cenneti görecek. Devletler yanacak cehennemde, liderler yanacak.   Ben tek değilim, herkes yanacak.   Ben tekim, yansam ne olacak.   Cennetinizi de, cehenneminizi de umursamıyorum. Bana açlıktan ölen bebeklerin, savaşta bedenleri parçalanan çocukların adaletini verin. İşkence edilen hayvanların adeletini verin.   Mutlak adaleti verin, cehenneminiz de sizin olsun, cennetiniz de.