yavruetriye

23.07.2016, 00:01    Dağınık, düzensiz...    Sürekli değişiksizlik ve mecbur kalma arasında bir hissiyatsızlık. Yalnız bırakılma ve terkedilmenin süregelmesi.    Ne kadar da zor bir hayat.    Bunalmışlık, sıkılmışlık. Kurtulamıyorum bu yerleşkeden, düzenden. Sahip olamayacağımı bile bile istiyorum. Oysa hiçbir umudu bile yok olabileceklerin.    Kafam darmadağınık, hayatım düzensiz.    Ama, hiç olmadığım kadar mutlu ve rahatım.    Yeni yaşanan her şey, geçmişimde oluşan bir boşluğu dolduruyor.    Ben de olabilecek miyim acaba, en basitinde bir insan gibi. İntiharı düşünme yoğunluğunda oluşan seyrelme bile bazı şeyleri olumlu hale getiriyor.    Belki de ilk defa yerimde saymıyorum...    Sözüm var, neyime mal olursa olsun, olmayacağım kötü bir insan, yalancı.    Özellikle geçmişimde ve şimdimde onlardan bu kadar çekmiş iken.    Bırakın onlar kazandığını sansın, hiçbir zaman bir tekilli var edemeyecekler.

11 Temmuz 2016, 22:25    "Hayatın neresinden dönersen kardır." demiş birileri. 29 yaşında, 29 Şubat'ta. Benim yapamadığımı da yapmış üstelik...    Günler geçiyor, ben rahatlayamıyorum. Belki de tek bir şey yapmam gerekiyor, yapıyorum da, yine de rahatlayamıyorum.    Psikolojim bozuk, hissediyorum bunu. Belki etrafımdaki insanların da mutluluklarını bozuyorum.    Dışarıdan bakıldığında mutlu görünmem, beni mutlu etmiyor ki. Artık hiçbir şey tam hissiyatı vermiyor. Olmuş gibi hissettirmiyor. Gün geçtikce, ben de kendimi geçiyorum, içime kapanıyorum. En yakın arkadaşım bile fark etmiyor bunu. Tabi öyle bir şeyim varsa...    Anlatamıyorum, anlatacak kimsem yok. Anlamıyorlar, yaşadıklarımı anlayabilecek kimse yok.    Bir şeyi kabullenmek için kaç kere daha görmem gerek. Binlerce kez yazsam "bana bir tek ben varım". Umutlanmayı bırakır mıyım artık.    İlk defa, eksinin biraz daha azındayım. En yakın arkadaşımın bile en yakın arkadaşı ben değilim.    Ba