yavruetriye

27 Ağustos 2015 - 163. Gece     Zaman bir acelesinin olmadığının farkına varsa ve yavaşlasa... Ve ben onu görsem ilk defa, zamanın durduğunu zannettiğim bir anda. Sadece "merhaba" diyebilmem üç yılımı alsa mesela. Gözlerine bakabilecek kadar alışmam sekiz yıl sürse, on yedinci yılımızda ellerine dokunabilsem ilk defa. Onunla her yeni bir şey yaşadığımızda zaman kısa bir süreliğine dursa ve biz ilk defa kırk sekizinci yılımızda sevişebilsek. Zamanla beraber biz de yavaşlasak. Her şeyi daha da sindirerek yaşayabilsek. Uzun yıllar alsa birbirimize sevdiğimizi söylyebilmemiz, belki daha gerçek olur her şey, belki de hiç şüphe kalmaz akıllarımızda.    Ama, onu hayatımda ilk defa gördüğüm an, öyle bir güzel gülümsese ki bana, o bakıştan sonra, hiçbir zaman saatin kaç olduğunu bile farkedemesem. -------------------------------    Burası bir durak, buradaki insanlar yemek yerken, sohbet ederken, uyurken bile bekliyorlar. Herkes, zamanının gelmesini bekliyor. Kimsenin beklediğ

20 Ağustos 2015 - 156. Gece     Varlığım sürünüyor, toz olmuşum, her bir yerdeyim sanki. Eskimişlerime, eskiteceklerime bulaşmışım. Belki daha özgürüm, belki de yok oldum...    Kokuyorum, şu ankinden çok, yaşanmışlık kokuyorum. Babam gibi, annem kadar masum...    Tekilliklerim kaybolmuş, "senemiyorum". Hayatımda ilk defa kesin ve kalıcı bir şey olacak, askerlik bitecek.    Uğraşmışım, yorulmuşum... Yapılması gereken her şey gereksizmiş. Belki çocukca, belki de çok masum.    Odamdayım, duvarıma sonsuzluk işareti boyuyorum. Oysa çoktan bitmiş, sarılınca yağmur yağsa ne değişir, evren yine benimle dalga geçiyor. Tesadüfler, sadece bize tesadüf. Öyle olmasını istediğim için --- ....

12 Ağustos 2015 - 148. Gece    Ne kadar da bağımsız var olmuş zaman ve biz bu zamanlarda ne kadar da yalnızmışız. Geçmiş, gelecek bir anda yok oluverseymiş de, kurtulsaymışız bu bitmek bilmeyen düşünce akışından.    Yüz kırk sekiz gündür bir şeyler düşünüyorum, bir şeyleri hayalini kuruyorum belki. Eskisinden daha az yapıyorum bunu. Çünkü "şimdi"yi yaşamayı öğreniyorum.    Hayatımın bambaşka bir parçası olan bu dönemin yüz kırk sekiz gününü, bir-iki düşünsel sorun haricinde, hiçbir sıkıntı yaşamadan tamamladım. yapmadan kurtulabileceğimi bilsem de, bazı oluşumları kaybedip, bazılarını kazandığımı bilerek, atlatmam gereken bir süreci yaşıyorum sadece.    Her ne kadar sonuna kadar yalnız da olsam, ilk defa zevk alıyorum bu yalnızlığımdan. Bana göre, ben zaten hep böyleydim ama şimdi daha net görebiliyorum her şeyi.    Bundan sonrasında düzene koymam gereken daha çok şey var. Her an bir önceki dana net varoluyorum, daha doğru görünüyorum kendimde. Ve her an, bir sonrak