yavruetriye

24 Kasım 2015 - 01:16    Büyük bir ev istemiyorum, son model araba da. Cebim para ile dolu olsun da istemiyorum. Günlerce sadece sigara parasıyla yaşayabilirim. Tek istediğim içimde hiçbir kötülük olmasın. Mutlu olabiliyim, tüm acılarıma, tüm pişmanlıklarıma rağmen...    Bu aralar en çok geçmiş şıkıştırıyor beni. Haksızlıklar, yanlışlar. Unutamıyorum yaşananları, atlatamıyorum söylenilen yalanları. Beceremiyorum kötü bir insan olmayı, onlar gibi olmayı. Üzerinden yıllar geçti bazı şeylerin, ben de çok hatalar yaptım. Hiç birinde içimde kötü bir şey yoktu ama köt niyetle yapılanları unutamıyorum işte. Bir insan nasıl bu kadar vicdansız olabilir anlam veremiyorum.    Bunları düşündükçe daha çok kayboluyorum, ben kimim ki? Hiçbir şeyim yok, içerisi enkaz, belki geleceğim bile yok. Şimdiye kadar kimse tarafından sevilmemişim, kimse için ilk sırada olmamışım, bensiz yapamayacak kimse olmamış. Vazgeçilemeyen olmadım hiç, vazgeçemediklerim için bile. Neyi yanlış yaptığımı tam olarak hal

4 Kasım 2015 - 02:03     İlk defa bu kadar uzun süredir yazmıyorum, yazamıyorum. İlk defa bu kadar kayboldum. Sorumsuzum, çıkmayan sokaklardan, yaşanamayanlardan, sahip olamadıklarımdan. İlk defa bu kadar çok umursamıyorum her şeyi. İlk defa erteleyebiliyorum oluşan her bir hissimi ve son olarak ilk defa bu kadar kendimle başbaşayım, yalnızım.    Hayatım hiçbir yöne ilerlemiyor, tam bir aydır kendim için hiçbir şey yapmıyorum. Neden çıkmaz sokaklara girdim ve tam çıkmazında kaldım ki. Yolları unutsam, haritalara bakmasam yine de güzel bir mahalleye ulaşabilseydim keşke. Zorlanıyorum, yaşadıklarımı tek başıma taşımaya, yaşadıklarımla yaşamaya. Hiç varolmamış olmalarını da istemiyorum, onlarsız yola devam edebilmiş olmayı da, zamanında ki kendime haksızlık olarak görüyorum. Bu kadar zor olmak zorunda mıydı? Başkaları, başkalarıyla, başkalaşırken, ben bu kadar zorlanmak zorunda mıydım? Hayatlar zor, her biri. Paylaşamayınca en zoru. Kendi kendine yetemez ki bir insan.    Her şeyimi