yavruetriye

30 Ekim Pazar 2016, 23:30    Hadi, her şeyi sıfırlayalım!    Unutuyum tüm yaşadıklarımı, yer çekimi artık etkilemesin içimdeki ağırlıkları. Bırak değilmişim gibi davranmayı, hiç öğrenmemiş olayım hatta.    Hadi paralel evrendeki benliğimde uyanayım şu an!    Ve sen gerçek ol. Hangisinde gerçek olacaksan, ben onda var olayım.    Hadi, her şey senin istediğinmiş gibi olsun!    Ve ben senin için gerçek olayım.    Daha tanımıyorsun bile beni, varlığımdan haberin yok.    Kesin olan tek şey, şu an beni düşünemiyor bile olman, ama bırak tek kesinliğin ben olayım. Ruhunun kesinleştiği olayım.    Hadi tut ellerimi! Kokunda kaybolayım...    Sadece bir hayalsin, binlerce ihtimali olan...    Biliyorum benimkisi bir hayal, abartılmış beklenti. Gereksizce kurgulanmış bir kafa senaryosu. Yoksun, şu andakinin bile kaybolma ihtimali ileri derecede yüksek.    Ama n'olur sanki.    Sen gerçek olsan...    Ben ise, bu sana yazdıklarımı, sana okutsam...

29 Şubat 2016 - 22:58    Aslında, herkes yalnız ölmek ister. Duvarımda kocaman bir azrail var!    Aslında, kimse yalnız ölemez. En büyük azrailimiz her zaman yanıbaşımızda.    "Sevmediğim ne kadar meziyet varsa, hepsi sende toplanmış." Ölümünde oğlunun elini tutmak ne kadar acı.    Bunlara rağmen mutluluk, başlıbaşına deliliğime övgü. Ben miydim o koca yalancı, adım başı hata yapan. Kendini bilmez ve mutsuz.    Söylediklerinizin hepsi doğru, sadece sizdeki ben için. Aslında bundandır, hepsi bireyselliğinde birer yalan. Tanıyamadığınız her bir noktayı, gördüklerinizle doldurdunuz kendiniz için. Boşunalığa gerek yok, kalakaldığım yerde ben böylece iyiyim.    Hatalarımla yaşamak, sizinle yaşamaktan kolay. Kabul ediyorum beceremedim. Bu sefer hata sizde.    Bozuk bir insan değilim, sadece yanlış yerde, yanlış kişilerdeyim.    "Sevmediğim ne kadar meziyet varsa, hepsi sende toplanmış." Teşekür ederim baba. Oysa ben sadece iyi bir insan olmak istiyorum. Bo

Resim yazısı ekle

23 Ekim 2016, 22:08    Gereğinden fazla uzatılmış ilişkiler gereksizliğinin yorgunluğunu yüklüyor insanın üzerine. Her ne kadar inanç ve umut kavramlarının bizi ayakta tuttuğu zannedilse de, geldiğim bu günde ikisine de sahip değilim. Hiçbir zaman kendimi yanıltmıyorum. Ben dahil, insanların kötü olduğuna dair düşüncem, bu belirsiz düşüncelerin içinde bile kendine en büyük yeri sahipleniyor.    Ben bugün hayır diyebilmeyi öğrendim. Şimdiye kadar hiç kimseyi hayatından çıkaramamış olan ben, bugün hayatımda yeri olmayan son kişiyi de uzaklaştırdım kendimden.    Hem de hiç umursamadan, hiç üzülmeden.    Kendimi kaybetmeden...    Eksiklerimi tamamladığını düşündüğüm kişilerin yokluğunda, kendimi ilk defa bu kadar tam hissediyorum.    Ve ben, ilk defa bu bitişle yeni bir başlangıcımın içinde olduğumu bu kadar güçlü hissediyorum.    Gelmeyecek birini bekleyerek geleceğe odaklanmak değil bu. Gününü yaşayarak, geleceğini bile beklememek.    Umursamazım ve hiç bu kadar rahat his

18 Ekim 2016, 00:24    Az önce sinirden kapıya vurarak parçaladığım, şişmiş elimle yazıyorum bunu.    Annem ağlıyor, parçalanmış elime, çoktan bitmiş evliliğine.     Bir de yaşamaktan, mutluluktan bahsediyorsunuz. Kabuk bağladı tüm vücudum. Etrafım bu haldeyken bile, elimin sızısı hariç hiçbir şey hissedemiyorum.    Yine bir kadın terketti bu gece, olmayacak, zaten hiç olmamış bir kadın.   Sinirimi kapıdan çıkardım, bir tek kapıya üzüldüm.    Yaşamaktan, mutluluktan bahsediyorsunuz yine.    İhtimaller yok bize, hiç olmadı. Mutluluklar anlık, nefesimiz gibi. Yaşamak da sadece var olmak.    Kimse yok, olsa da bilemezdi. Anlamayacak, kimse, hiçbir zaman.    Bir adımlık canım kaldı, bir an önce atmak istediğim bir adım.    İçtiğim su bile mutsuz ve umutsuz, yalnız.    Elim sızlıyor, kanlar içinde. Yine de üzmüyor.    Yeniden doğmak için nelerimizi vermedik. Her şeyimiz hata, her şeyimiz yanlış...

3 Ekim 2016, Gece    Beni kimse sevmedi var, beni kimse sevemedi var bir de. Beni kimse sevmedi klişedir, toplumun %90'ında vardır. Herkesten duyarsın.    Bir de benim gibi, beni kimse sevemediler var bu dünyada. İnanabiliyor musunuz? Bu dünya üzerinde gerçekten beni sevmeye çalışmış ve sevememişler var. Bunun zorluğunu birine anlatmak imkansız. Şöyle söylenebilir. Ha kafanın tam üzerinde nükleer bomba patlamış, ha sevdiğin kadın seni sevememiş. Ayrım yok, ikisinde de acı çekerek ölürsün.    Kendi açımdan konuşacak olursak, artık şaşırtmıyor. Bak, ne kadar da normal geliyor. Sevdiğim kadın sevemiyor. Taze ekmek bulamayıp, bayat ekmek yemek kadar normal.    Hayatımın hangi noktaya geldiğini anlayabiliyor musunuz? Buna rağmen nefes alıyorum, her sabah uyanıyorum, yemek yiyorum falan.    O değil de, bu gece de öldüm. Kaç canım daha kaldı acaba?    Sana.    Teşekkür ederim.