yavruetriye

15 Aralık 2016, 21:37    Bugün birisi bana incileri bilir misin dedi. Cevabımı da beklemeden devam etti, inci kadar değerli ve güzel bir şeyin oluşmasının sebebi "nisan" yağmurlarıdır diye, sanki beni kadere inandırmaya çalışıyor gibi.    Meğerse istiridyeler bir tek nisan bulutlarında çıkarmış karaya. Damlayan tek bir damla, kum tanesi ile birlikte ağızlarına düşermiş de, inanılmaz acı verirmiş.    Katman katman sararmış acısını da, inci olurmuş içerisinde.    Kum tanesi miyim acı veren, yoksa acınısı yok etmek için var olan inci miyim?    Bu sorular kadar dağınık ve karışık bir gün...    Bir o kadar da mutlu eden bir kadın.    Bana bunu anlatan kişi, yaratıcı herkese bir yük ve görev vermiştir dedi. Ben ise daha yaratıcıyı bile kabullenemiyorum.    Bu düşüncelerin hiçbirini fark etmeden "nisan" yağmurlarında ıslanmak vardı şimdi. Nisan'la beraber.    Her bir kum tanesini bulup, inciyle sarmak vardı şimdi. Bizle beraber.    Nisan'da olma

29.11.2016, 21:44    Hiçbir şey sıfırın icadı kadar bitirmemişti söyleyemediklerimizi. Kelimelere dökemediğimiz hislerin bildirilmesi kadar zordu daha öncesi. Sıfırlamak için gereken hesapsızlığa her zaman hesapladıklarımızla ulaşmak istedik.    Oysa ki sıfırlamanın kendisi kocaman bir hiçlik olması gerekiyordu. Düşünmeden, planlamadan. Hiçliğin ortasında en fazla bir "sıfır" kadar var olabilirsin.    Bir "sıfır" kadar var olmak istiyorum ben. Anlamlandırılamayan her şeyi açıklayan ama bir o kadar da yokluk.    Yıllar sonra ilk defa bu gece ölmedim. "Nisan" aylarında yağan yağmurlar gibiyim, temizliyorum sokakları, insanları, düşüncelerimi.    Hiçbir şeyin sebebini bilemezken, yeni bir başlangıcıma sebep arıyorum. Tek bir kez adımı fısıldadığını duymak için, tek başına kalınmış bir odada karanlıkların beni ele geçirmesine izin veriyorum.    Oysa ki ne oda benim, ne de ben odanın içindeyim. Ait olmadığım bir yatakta uyuyorum yine bu gece.    O

23 Kasım 2016, 22:58    Senin bir çaren var artık benim gibi değilsin. Bakma üzüldüğüme benimkisi geçmişte ki çaresiz günlerimizden kalan bir esinti sadece. Beraberdik bir yere kadar, bunun bile sonu geldi. Anlıyorum seni ama emin ol ben aynısını yapmazdım.    Hiç olmadı bir köşesinde, kıyısında tutabilirdim seni hayatımın.    Senin bir çaren var artık benim gibi değilsin. Ben seni anlarım ama sen beni artık asla anlayamazsın.    İlk gidenlerden değilsin sen ama kesinlikle sonuncusun. Gidebilecek kimse kalmadı artık, bir ben gidemedim kendimden.    Anlıyorum seni, o kadar değerli bir şey değilim. En son sen kalınca bir tek sana inanmıştım. Demek ki bende bir sorun yokmuş, bu kadar insan birden haklı olamaz.    Yapacaklarım bir tek beni bağlar artık, gidebildiğine göre buna hazır olmalısın.    Hiç bu kadar yalnız kalmamıştım bu karanlık gecelerde. Demek ki yirmidört yılda tüketilebiliyormuş her şey.    Bana ihtiyacın yok artık, kimsenin kalmadı.    Demek ki artık ben d

18.11.2016, 22:56    Zamanı ve yeri bilinmeyen bir varoluşta okuyacaksın bu yazıyı. Belki daha çok yalnız olacaksın şu anımdan. Belki de daha az. Ne olursa olsun biraz hüzün barındıracaksın yine içinde. Umarım vazgeçmeyeceksin, umarım bozmayacaksın anlaştıklarımızı. Belki daha fazla yanlış yapmış olacaksın ama biliyorum kötülük yapmamış olacaksın hala. Belki daha az şeye sahip olacaksın ama hiçbir zaman vazgeçmemiş olacaksın para için düşüncelerinden.    Şimdisi için söylüyorum, aşkı tattın sayılmaz daha. Belki bunları okurken biri olacak hayatında. Ne kadar uzağında olursan ol, her şeyi bırak ve bir kere dahi sarılmak için dahi olsa ona git. Belki de şansın dönmüştür artık ve yanıbaşındadır.    Herkesi, her şeyi seviyorsundur hala umarım. Yapabildiğin en güzel şeylerden birisi bu.    Bunları okurken asla şu an nasıl hissettiğimi hatırlayamayacaksın.Yalnızlığımı, hüznümü, umudumu asla hatırlamayacaksın.    Umarım hatırlamazsın...    Yaşamak her şeye rağmen güzel, hala payla

3 Kasım 2016; 22:00    Bugün, ilk defa kendimi doğrularım için karşımdaki bir insanı terk ettim. İlk defa acımadım. İlk defa karşı tarafı düşünmeden doğru olanı yaptım.    Bu kadar da güçlü değilmişim ben...    Neden bu kadar kötü hissediyorum ve üzülüyorum ki. Arkasında durabilecek miyim bu gunkü satışımın. Evet, bu bir insanı satmak, ortada bırakmaktı. Düşündüğümde doğru olanı yaptım, biliyorum.    Gücüm, konumum yetmediği halde rüşvetin karşısında durdum. Belki de tüm düzenimi bozacağını bile bile, insanların bana bakış açısını değiştireceğini bilerek.    İnsanların arasında güvenilebilecekler kaldı mı? Sanırsam bu süreç en çok da bana öğretecek bana.    Kendim için sevinmem gereken yerde, yine garip hissedecek bozmuşlar beni.    Ama vazgeçmiyorum.    Doğrularımdan, doğru olandan.    Babam da yaptı aynısını, hiçbir zaman karşılığını alamadı. Belki, benim de alamayacağımı bile bile yapıyorum aynısını.    Belki de gerçek erdem budur...    İyiliğin güzelliği, karş

2 Kasım 2016, 23:59    Kendimi daha çok tanıyabilip, daha çok anlatmak isterdim. Umursamazlıklarımı, akışına bırakabildiklerimi...    Belki o zaman birileri anlayabilirdi, sevebilirdi beni.    Her şeyim yanlış, çünkü anlatamıyorum. Nasıl sevdiğimi anlatamıyorum, nasıl üzülmediğimi anlatamıyorum. Benim için önemli olmadığını anlatamıyorum. Kırıldığımı, kötü hissettiğimi ama senin için yuttuğumu anlatamıyorum. Dört duvarımın olmadığını, her an, her şeye açık bir dünyam olduğunu anlatamıyorum.    Ben kendimi anlatamadıktan sonra, ne kadar da bencilce bir şeyler bekliyorum karşımdan.    Kendimi, kendime anlatmayı becerebiliyorum gibi ama. Vazgeçemedim hayalimdeki insandan. Olmadığını biliyorum artık. Bazı şeylere hiç sahip olamayacağımı da biliyorum artık.    Kabullendim, yalnız değilim ama tek başımayım.    Tek başımayım...    Eskiden düşündükçe mutsuz olan ben, artık düşünerek kendimi mutlu edecek kadar tanıyorum kendimi.    Belki de şimdiye kadar becerebildiğim tek şey

30 Ekim Pazar 2016, 23:30    Hadi, her şeyi sıfırlayalım!    Unutuyum tüm yaşadıklarımı, yer çekimi artık etkilemesin içimdeki ağırlıkları. Bırak değilmişim gibi davranmayı, hiç öğrenmemiş olayım hatta.    Hadi paralel evrendeki benliğimde uyanayım şu an!    Ve sen gerçek ol. Hangisinde gerçek olacaksan, ben onda var olayım.    Hadi, her şey senin istediğinmiş gibi olsun!    Ve ben senin için gerçek olayım.    Daha tanımıyorsun bile beni, varlığımdan haberin yok.    Kesin olan tek şey, şu an beni düşünemiyor bile olman, ama bırak tek kesinliğin ben olayım. Ruhunun kesinleştiği olayım.    Hadi tut ellerimi! Kokunda kaybolayım...    Sadece bir hayalsin, binlerce ihtimali olan...    Biliyorum benimkisi bir hayal, abartılmış beklenti. Gereksizce kurgulanmış bir kafa senaryosu. Yoksun, şu andakinin bile kaybolma ihtimali ileri derecede yüksek.    Ama n'olur sanki.    Sen gerçek olsan...    Ben ise, bu sana yazdıklarımı, sana okutsam...

29 Şubat 2016 - 22:58    Aslında, herkes yalnız ölmek ister. Duvarımda kocaman bir azrail var!    Aslında, kimse yalnız ölemez. En büyük azrailimiz her zaman yanıbaşımızda.    "Sevmediğim ne kadar meziyet varsa, hepsi sende toplanmış." Ölümünde oğlunun elini tutmak ne kadar acı.    Bunlara rağmen mutluluk, başlıbaşına deliliğime övgü. Ben miydim o koca yalancı, adım başı hata yapan. Kendini bilmez ve mutsuz.    Söylediklerinizin hepsi doğru, sadece sizdeki ben için. Aslında bundandır, hepsi bireyselliğinde birer yalan. Tanıyamadığınız her bir noktayı, gördüklerinizle doldurdunuz kendiniz için. Boşunalığa gerek yok, kalakaldığım yerde ben böylece iyiyim.    Hatalarımla yaşamak, sizinle yaşamaktan kolay. Kabul ediyorum beceremedim. Bu sefer hata sizde.    Bozuk bir insan değilim, sadece yanlış yerde, yanlış kişilerdeyim.    "Sevmediğim ne kadar meziyet varsa, hepsi sende toplanmış." Teşekür ederim baba. Oysa ben sadece iyi bir insan olmak istiyorum. Bo

Resim yazısı ekle

23 Ekim 2016, 22:08    Gereğinden fazla uzatılmış ilişkiler gereksizliğinin yorgunluğunu yüklüyor insanın üzerine. Her ne kadar inanç ve umut kavramlarının bizi ayakta tuttuğu zannedilse de, geldiğim bu günde ikisine de sahip değilim. Hiçbir zaman kendimi yanıltmıyorum. Ben dahil, insanların kötü olduğuna dair düşüncem, bu belirsiz düşüncelerin içinde bile kendine en büyük yeri sahipleniyor.    Ben bugün hayır diyebilmeyi öğrendim. Şimdiye kadar hiç kimseyi hayatından çıkaramamış olan ben, bugün hayatımda yeri olmayan son kişiyi de uzaklaştırdım kendimden.    Hem de hiç umursamadan, hiç üzülmeden.    Kendimi kaybetmeden...    Eksiklerimi tamamladığını düşündüğüm kişilerin yokluğunda, kendimi ilk defa bu kadar tam hissediyorum.    Ve ben, ilk defa bu bitişle yeni bir başlangıcımın içinde olduğumu bu kadar güçlü hissediyorum.    Gelmeyecek birini bekleyerek geleceğe odaklanmak değil bu. Gününü yaşayarak, geleceğini bile beklememek.    Umursamazım ve hiç bu kadar rahat his

18 Ekim 2016, 00:24    Az önce sinirden kapıya vurarak parçaladığım, şişmiş elimle yazıyorum bunu.    Annem ağlıyor, parçalanmış elime, çoktan bitmiş evliliğine.     Bir de yaşamaktan, mutluluktan bahsediyorsunuz. Kabuk bağladı tüm vücudum. Etrafım bu haldeyken bile, elimin sızısı hariç hiçbir şey hissedemiyorum.    Yine bir kadın terketti bu gece, olmayacak, zaten hiç olmamış bir kadın.   Sinirimi kapıdan çıkardım, bir tek kapıya üzüldüm.    Yaşamaktan, mutluluktan bahsediyorsunuz yine.    İhtimaller yok bize, hiç olmadı. Mutluluklar anlık, nefesimiz gibi. Yaşamak da sadece var olmak.    Kimse yok, olsa da bilemezdi. Anlamayacak, kimse, hiçbir zaman.    Bir adımlık canım kaldı, bir an önce atmak istediğim bir adım.    İçtiğim su bile mutsuz ve umutsuz, yalnız.    Elim sızlıyor, kanlar içinde. Yine de üzmüyor.    Yeniden doğmak için nelerimizi vermedik. Her şeyimiz hata, her şeyimiz yanlış...

3 Ekim 2016, Gece    Beni kimse sevmedi var, beni kimse sevemedi var bir de. Beni kimse sevmedi klişedir, toplumun %90'ında vardır. Herkesten duyarsın.    Bir de benim gibi, beni kimse sevemediler var bu dünyada. İnanabiliyor musunuz? Bu dünya üzerinde gerçekten beni sevmeye çalışmış ve sevememişler var. Bunun zorluğunu birine anlatmak imkansız. Şöyle söylenebilir. Ha kafanın tam üzerinde nükleer bomba patlamış, ha sevdiğin kadın seni sevememiş. Ayrım yok, ikisinde de acı çekerek ölürsün.    Kendi açımdan konuşacak olursak, artık şaşırtmıyor. Bak, ne kadar da normal geliyor. Sevdiğim kadın sevemiyor. Taze ekmek bulamayıp, bayat ekmek yemek kadar normal.    Hayatımın hangi noktaya geldiğini anlayabiliyor musunuz? Buna rağmen nefes alıyorum, her sabah uyanıyorum, yemek yiyorum falan.    O değil de, bu gece de öldüm. Kaç canım daha kaldı acaba?    Sana.    Teşekkür ederim.

01.09.2016, 11 gibi    Hayatımın hiçbir döneminde kimse sana benim gibi darvanmayacak ama sen, onları her zaman benden daha çok seveceksin...    Çünkü ben, olmayanım, olamayacağım.    Sanırsam da kimse için hiçbir zaman olmayacağım. Kimleri görmedi ki diyebileceğim kadar çok, hani neredeler diyeceğim kadar az...    Sahip olduklarımın artması, sahip olmak isteyip de olamadıklarımı değiştirmiyor. Nelerim eksik kalmadı ki.    Yapayarımım ben...    Kirliyim, tozluyum. Temiz değilim hiçbir zaman. Standartların dışında, standartlaştırılanım.    Mutluluk da aynı elektrik gibi, uzun süre depolayamıyorsun. Zaten benim mutluluğum en fazla kalem pil eder. O da en fazla mutfakta kullanılan otuz yedi ekran tüplü televizyonun kumandasını çalıştırabilir.    Kendi kendim haricinde hiçbir şeye yetmiyorum. Elli tane film izliyorum ama bir tanesinde bile ben oynamıyorum. Başrolü kapamadığım belli ama en azından filmimde oynayacak başrolü bilebilseydim. Hiç değişmiyorum, hala saçmalıyorum.

15 Ağustos 2016, 00:21    Yorgunluk, yalnızlık...    Yetemiyorum hiçbir şeye, hiçbir şey için tam değilim galiba. Ne bir kadının sevmesi, ne de bir evlat olabilmek için. Hep bir yanım eksik, yalnızlığımın da sebeplerindendir, mutsuzluğumun da.    1 olamıyorum, küsüratlı kalıyorum her bir hesabın sonunda. Beceremiyorum ama alışıyorum sanırım. Mutsuz olmak için hiçbir sebebim olmamasına rağmen, kurtulamıyorum bu gerginlikten, buhrandan. Neyi beceremiyorum acaba? Evet, kimse yok, tek başımayım her bir anlamda.    Aslında geçmişin her zaman bir adım önündeyim ama geleceğimi adımlayamıyorum.    İntihar, hiç düşünmez oldum. Ne kadar da kötü günler atlattım ben. Demek ki biraz da olsa umutmuş ölümsüzlüğün sırrı. İnsan kendini öldürmedikçe ölmez ki.    Ne olacak, nasıl olacak hiç bilmiyorum.    Ama artık biraz kestirebiliyorum.    Hiçbir şey yok ortada.    Bu bile büyük bir zafer...    Ama hiç 1 şeyim artık.

23.07.2016, 00:01    Dağınık, düzensiz...    Sürekli değişiksizlik ve mecbur kalma arasında bir hissiyatsızlık. Yalnız bırakılma ve terkedilmenin süregelmesi.    Ne kadar da zor bir hayat.    Bunalmışlık, sıkılmışlık. Kurtulamıyorum bu yerleşkeden, düzenden. Sahip olamayacağımı bile bile istiyorum. Oysa hiçbir umudu bile yok olabileceklerin.    Kafam darmadağınık, hayatım düzensiz.    Ama, hiç olmadığım kadar mutlu ve rahatım.    Yeni yaşanan her şey, geçmişimde oluşan bir boşluğu dolduruyor.    Ben de olabilecek miyim acaba, en basitinde bir insan gibi. İntiharı düşünme yoğunluğunda oluşan seyrelme bile bazı şeyleri olumlu hale getiriyor.    Belki de ilk defa yerimde saymıyorum...    Sözüm var, neyime mal olursa olsun, olmayacağım kötü bir insan, yalancı.    Özellikle geçmişimde ve şimdimde onlardan bu kadar çekmiş iken.    Bırakın onlar kazandığını sansın, hiçbir zaman bir tekilli var edemeyecekler.

11 Temmuz 2016, 22:25    "Hayatın neresinden dönersen kardır." demiş birileri. 29 yaşında, 29 Şubat'ta. Benim yapamadığımı da yapmış üstelik...    Günler geçiyor, ben rahatlayamıyorum. Belki de tek bir şey yapmam gerekiyor, yapıyorum da, yine de rahatlayamıyorum.    Psikolojim bozuk, hissediyorum bunu. Belki etrafımdaki insanların da mutluluklarını bozuyorum.    Dışarıdan bakıldığında mutlu görünmem, beni mutlu etmiyor ki. Artık hiçbir şey tam hissiyatı vermiyor. Olmuş gibi hissettirmiyor. Gün geçtikce, ben de kendimi geçiyorum, içime kapanıyorum. En yakın arkadaşım bile fark etmiyor bunu. Tabi öyle bir şeyim varsa...    Anlatamıyorum, anlatacak kimsem yok. Anlamıyorlar, yaşadıklarımı anlayabilecek kimse yok.    Bir şeyi kabullenmek için kaç kere daha görmem gerek. Binlerce kez yazsam "bana bir tek ben varım". Umutlanmayı bırakır mıyım artık.    İlk defa, eksinin biraz daha azındayım. En yakın arkadaşımın bile en yakın arkadaşı ben değilim.    Ba

1 Haziran 2016, 23:24    Kimse bir şeyi görmez, duymaz bu dünyada. Sadece bildiğini zannetikleri yankılanır kulaklarında. Yalnızsındır, her bir nefretin kadar. Vermeden alamazsın, zaten hayatın alabildikleri kadar.    Anlatabildiğin kadar iyi, fotoğraflarda görünebildiğin kadar güzelsindir. Boştur aslında, ellerinde taşıdığın her bir bardak. Birileri sana bir manifesto okumuştur, sesini bile çıkaramazsın. Sadece o anın, hayatının o bölümünün geçmesini beklersin. Ama sen zaten bir sonrasındasındır.    Bu düzen, bu yalnızlık benim ölümüm olacak. Her gün, her saat çalışıyorum. Hiçbir şey yok hayatımda. Tek yapabildiğim birkaç sayfa kitap, tek sevebildiğim geleceğe dair umudum.    Ama ilk defa, sanki bir şeyleri doğru yapmaya başladım gibi hissediyorum. Belki olabilir diye düşünüyorum. Yorgunum, tatlı bir yorgunluk.   Fakat, halen kendimi anlatamıyorum,   Halen fotoğraflarda güzel çıkamıyorum.    En kötüsü de,    Halen kimseyi sevemedim.

21 Mayıs 2016, 23:48    Hepsi devletin yüzünden...    Bundan tam 8 sene önce piyangoyu kazandım ben, büyük ikramiye. Devlet, hiç param kalmadı diyerek yüklü bir miktarda dokunulmazlıkla ödedi ikramiyeyi. Ben de para çevirmek için satmaya başladım dokunulmazlıkları. İşte insanların ihtiyacına göre satıyordum, dokunulmazlıkçı olmuştum artık. Bir gün işleri büyütüp, yeni dökülen betona, yeni yapılmış sıvaya, hatta müzedeki eşyalara bile dokunulmazlık sattım. Fikirlerim, fikileri doğuracak ya, mağazalarda satılan koltuklara, kanepelere, sandalyelere, oturulmazlık satmaya başladım. Hatta riskli yapılara bile oturulmazlık satmaya başladım, inanılmazlık günlerdi.   Zengindim artık, istediğim şeye istediğim "mazlığı" verebiliyordum, tam bir mazlıkçıydım. Ülkenin gençlerine artık bu ülkede durulmazlık, ortaya rastgele yaz günü yağlı yemek yapılmazlık. Daha neler neler...    Ta ki bir kadın çıkıp, bana sen çok değiştin, artık seninle beraber olunmazlık verene kadar. Her şey bir

19 Mayıs 2016, 23:08    Biz ne zaman bu hale geldik? Hep mi böyleydik? İnsanlık, varoluşundan beri gelen süreçte, hep mi ızdırap dahilinde hareket etti? Neden yaşamaya devam ettik bunca süre? İnsan, hiçbir şekilde mutlu olamaz. Hiçbir olgunun sahipliği, yetmeyecektir onun sürekli olarak mutlu hissetmesine, her düzen, aslında sadece düzensizlikten dışarıya doğru atılan adımlardır. Ölüm, mutlak olmasına, kesinliğinde sonsuzluk olmasına rağmen, en belirsizdir. Bundan dolayıdır ki, şu an bilinen hayat kavramı, kendi içinde oluşturduğu sonsuz döngüden dolayı yetersizdir. Hiçbir ihtimal insanı bu döngüden çıkaracak seçeneklere sahip değildir.    Tüm bunlar, benim geleceğimde sürekli mutluluk olamayacağının kanıtıdır. Varoluşumuz, sadece, binlerce sayfadan sadece birisidir. Oysa ki, biz, hepimiz aynı kitabın içeriğiyiz. Başımızın belli olmadığı gibi, sonumuza kadar ulaşabilen hiçbir şey yoktur.    Her birimiz lanetlenmiş durumdayız aslında, bazılarımız bunu kabullenemiyor sadece.    B

12 Mayıs 2016, 07:05    Kayıp, uzaklarda! Vazgeçmiş, kendinden bile.    Yalnız, çok yalnız.    Kendi bile bilmiyor.

23 Nisan 2016 - 23:21   Zamanında buralara bir şeyler karalamış olabilirim. Belirsizliği, bilinmeyenleri yine kendim doldurdum, yine olmayacaklarımı düşündüm. Uzun süre geçti üzerinden, artık kararım kesin o konuda. Erken müdahale hayatımı kurtarmadı belki ama bir hayatı daha benden kurtardı.    O kadar çok çalıştığım bir dönemi okuyorsun ki şu an. Günlerdir tatilsiz, boş vaktim olmadan, stresli ve gergin bir hayat yaşıyorum. Gençliğimin ve kararsızlığımın etkileri her yerde. Yalnızlığımla beraber. Darmadağın bir haldeyim, neden yaşadığımı bilmeyecek kadar. Nereye gideceğimi, ne yapacağıma karar veremiyorum. Ne istediğimi bilmiyorum, ne yaptığımı da bilmiyorum. Geçmişimin ağırlığı ve geleceğimin belirsizliği arasında eziliyorum.    Diğer insanlar yaşamayı nasıl beceriyor bilmiyorum. Ben beceremiyorum, tutarsızım. Kimseyi anlayamıyorum, kimseye anlatamıyorum.    Biten bir şeyi bu kadar neden uzatıyorum düşüncelerimle, neden razı olamıyorum bazı şeylere, nedensizlikten hepsi.