Varoluşun büyük ızdırabı
19 Mayıs 2016, 23:08
Biz ne zaman bu hale geldik? Hep mi böyleydik? İnsanlık, varoluşundan beri gelen süreçte, hep mi ızdırap dahilinde hareket etti? Neden yaşamaya devam ettik bunca süre? İnsan, hiçbir şekilde mutlu olamaz. Hiçbir olgunun sahipliği, yetmeyecektir onun sürekli olarak mutlu hissetmesine, her düzen, aslında sadece düzensizlikten dışarıya doğru atılan adımlardır. Ölüm, mutlak olmasına, kesinliğinde sonsuzluk olmasına rağmen, en belirsizdir. Bundan dolayıdır ki, şu an bilinen hayat kavramı, kendi içinde oluşturduğu sonsuz döngüden dolayı yetersizdir. Hiçbir ihtimal insanı bu döngüden çıkaracak seçeneklere sahip değildir.
Tüm bunlar, benim geleceğimde sürekli mutluluk olamayacağının kanıtıdır. Varoluşumuz, sadece, binlerce sayfadan sadece birisidir. Oysa ki, biz, hepimiz aynı kitabın içeriğiyiz. Başımızın belli olmadığı gibi, sonumuza kadar ulaşabilen hiçbir şey yoktur.
Her birimiz lanetlenmiş durumdayız aslında, bazılarımız bunu kabullenemiyor sadece.
Beni bu kadar olumsuzluğun içinde kaybolmaya iten, insanların ta kendisi. Bazı insanlar, hayatın sundukları ile yetinerek mutlu olabiliyorlar, peki ya benim gibi insanlar? Hayatın hiçbir şey sunmadıkları. Onlar nasıl çıkıyorlar bu durumun içinden. Kaba bir tabile, şanssızlar.
Başıma gelebilecek kötü ihtimalle, o kadar orantılı bir şekilde yayılmış durumdalar ki, varoluşu pozitif ve negatifin nötrlediği bir oluşum olarak düşünürsek, geleceğimden aşırı derecede umutlanmaya itmekte beni. Her bir düşüncem, her bir parçam yanlışlıklarla ve eksikliklerle dolu. Yaptığım, düşündüğüm her şey yanlış, en olmaması gerektiği gibi.
Bunu atlatamıyorum, çıkamıyorum kendi hayat çizgimden. Yeniden, tekrarlamaya ihtiyacım var. Sıfırlanması gereken bölümlerim var. Beklemek, bir süre sonra yerinde sayma durumunu yayıyor tüm hayatıma.
Daha neyi bekliyorum?
Denemediğim ne kaldı? Olumsuz düşüncelerime bile atamayacağım bir kesinlik var ortada. Vazgeçemediklerimden dolayı zannederken, aslında çözümümün belki de olamayacağı bir hayat içinde buluyorum kendimi.
Ne yapmam gerekiyor? Nasıl kurtulabilirim şu an içinde bulunduğum sistem kalıbına sığdırılmış gereksiz hayatımdan.
Her şeyden kopmalı mı? Yoksa her bir şeyi, hiç düşünmediğim açılardan tekrar kabul mu etmeli?
Bilmiyorum. Hiçbir detayı bilemiyorum.
Biz ne zaman bu hale geldik? Hep mi böyleydik? İnsanlık, varoluşundan beri gelen süreçte, hep mi ızdırap dahilinde hareket etti? Neden yaşamaya devam ettik bunca süre? İnsan, hiçbir şekilde mutlu olamaz. Hiçbir olgunun sahipliği, yetmeyecektir onun sürekli olarak mutlu hissetmesine, her düzen, aslında sadece düzensizlikten dışarıya doğru atılan adımlardır. Ölüm, mutlak olmasına, kesinliğinde sonsuzluk olmasına rağmen, en belirsizdir. Bundan dolayıdır ki, şu an bilinen hayat kavramı, kendi içinde oluşturduğu sonsuz döngüden dolayı yetersizdir. Hiçbir ihtimal insanı bu döngüden çıkaracak seçeneklere sahip değildir.
Tüm bunlar, benim geleceğimde sürekli mutluluk olamayacağının kanıtıdır. Varoluşumuz, sadece, binlerce sayfadan sadece birisidir. Oysa ki, biz, hepimiz aynı kitabın içeriğiyiz. Başımızın belli olmadığı gibi, sonumuza kadar ulaşabilen hiçbir şey yoktur.
Her birimiz lanetlenmiş durumdayız aslında, bazılarımız bunu kabullenemiyor sadece.
Beni bu kadar olumsuzluğun içinde kaybolmaya iten, insanların ta kendisi. Bazı insanlar, hayatın sundukları ile yetinerek mutlu olabiliyorlar, peki ya benim gibi insanlar? Hayatın hiçbir şey sunmadıkları. Onlar nasıl çıkıyorlar bu durumun içinden. Kaba bir tabile, şanssızlar.
Başıma gelebilecek kötü ihtimalle, o kadar orantılı bir şekilde yayılmış durumdalar ki, varoluşu pozitif ve negatifin nötrlediği bir oluşum olarak düşünürsek, geleceğimden aşırı derecede umutlanmaya itmekte beni. Her bir düşüncem, her bir parçam yanlışlıklarla ve eksikliklerle dolu. Yaptığım, düşündüğüm her şey yanlış, en olmaması gerektiği gibi.
Bunu atlatamıyorum, çıkamıyorum kendi hayat çizgimden. Yeniden, tekrarlamaya ihtiyacım var. Sıfırlanması gereken bölümlerim var. Beklemek, bir süre sonra yerinde sayma durumunu yayıyor tüm hayatıma.
Daha neyi bekliyorum?
Denemediğim ne kaldı? Olumsuz düşüncelerime bile atamayacağım bir kesinlik var ortada. Vazgeçemediklerimden dolayı zannederken, aslında çözümümün belki de olamayacağı bir hayat içinde buluyorum kendimi.
Ne yapmam gerekiyor? Nasıl kurtulabilirim şu an içinde bulunduğum sistem kalıbına sığdırılmış gereksiz hayatımdan.
Her şeyden kopmalı mı? Yoksa her bir şeyi, hiç düşünmediğim açılardan tekrar kabul mu etmeli?
Bilmiyorum. Hiçbir detayı bilemiyorum.
Yorumlar
Yorum Gönder