yavruetriye

08.04.2020, 23:26     Yüzleri hatırlamıyorsun mesela, söylenen cümleleri ya da. Aradaki boşlukları da dolduramıyorum. Bir süre geçtikten sonra ne kadarının gerçekten yaşandığından bile emin olamıyorsun. Ama Kayseri meydanında belediyenin çay bahçesinde oturduğumuzu hatırlıyorum. Tramvay geçmişti yanımızdan. "Madem ayrılıyoruz, unutulmayacak bir gün olsun." demişti. Sinemaya gitmiştik, Türk yapımı bir filme.      10 yıl geçmiş belki de üzerinden. Yüzleri hatırlamıyorum, söylenen cümleleri de. Havanın konusunu unutmadım mesela. Sinemada son kez tuttuğumu bildiğim ellerini de.      O günden sonra sadece bir daha gördüm. Ben aşağıda beklerken penceresinden bana bakıp "Git." diye mesaj atmıştı. Bir kere de onu tanıyan biriyle karşılaştım, sevgilisinin intihar ettiğini söyledi.     Üzüldüm.     Hayatıma dahil olmuş herkese karşı cümlelerim var, hatırladıkça utandığım. Daha kimseyi yollarımız ayrıldıktan sonra merak etmedim, aramadım.     Merak etmedim, aramadım çünkü, eğe

05.04.2020, 01:22    İnsanlar bu kadar çok konuşabilmeyi nasıl başarabiliyor acaba. Üst komşum mesela, saat gece, yarın pazar olduğu için işe gitmeyeceğim ama normalde bu saatte uyuyor olmam gerekiyor. Üst komşum ise her gece bu saatlerde bağırarak bir şeyler anlatıyor birine ya da sevişiyor. Onu da sesli yapıyorlar.    Nasıl bu kadar sesli bir hayat yaşamalarını geçtim. Çünkü bir yıldan fazla süredir tamamen sessizce yaşadığım bu evde hayatı hatırlatıyor bana.    Fakat nasıl bulabiliyorsun bir insana karşı bu kadar çok kurulabilecek cümleleri. Bazen birileri arıyor beni, halimi sormak için, sohbet etmek için. Nasıl da umutlanarak arıyor belki, ama bir insana aşık değilsen ne konuşabilirsin ki onunla. Ne yaptığın beni ilgilendirmiyor mesela ya da ne durumda olduğun. Yaşıyorsun işte bir şekilde. Ellerini tutup mutlu olabilme ihtimalim yokken, ne zaman sarılabileceğimizin bir önemi yok iken, hele de sevişemiyorsak, niye arıyorsun beni arkadaşım.    Canı sıkılmış da sesimi duymak ist