yavruetriye

21 Ağustos 2017, 01:02    Tanrının bile bilinmesini istediği için yarattığı söylenir evreni. İnsanın var oluşunda var bir yalnızlık.  Her şey yalnızdır, bilmeyenlerin de yüzüne soğuk bir rüzgar gibi vurulmamıştır daha.    Affet, mutluyken yazamıyorum buralara.    Bazı şeyleri kabullendiğinde daha az canının acıyacağını söylerler. Ama benim canım çok acıyor bu gece.    Tüketilmeyecek ne varsa onu verin bana. Baksanıza ben bile tükeniyorum. Zorla bastırıyorum, sessiz kalıyorum bu geceliğine.    Yalnızlığımdır belki de en güzel yanımız. Kimse, neye ihtiyacımız var ki. Kendimize bile fazla gelirken.    Boşuna uğraşıyorsun ismail. Düşünme, hayal kurma, bir şey bekleme hayattan.    Yaşa! Sadece yaşa.    Umursama.    Baksana kimse umursamıyor.    Bir sonraki sabah uyandığında her şey unutulur. Sen sabahı beklemeden unut artık. Anlamı yok işte, belki de kendisi bile.    Her şeyi bırak, şu an buraya yazmayı bile.

12 Temmuz 2017, 22:14    Siz hiç karanlık ve sessiz bir odada şarap içip, öylece duracak kadar yoruldunuz mu hayatan?    Ben yoruldum.    Cümlelerinizi doğru kuramayacak kadar bıktınız mı düşünmekten.    Ben cümlelerimin hepsi yanlış zaten.    Soğuk bir duş almış gibiyim, bir türlü ısınamıyorum. Bazen hayatımdaki kadının sıcaklığına sığınıyorum.    Esra'nın.    Bu bazen bir buz kütlesine sarılıp ısınmayı bekleyen bir aptal gibi hissettiriyor.    Bazen de, görebileceğim en güzel bir battaniyenin ılık havada beni sarmalaması gibi.    Ama ben ne kadar üşüdüğümü düşünmeyecek kadar çok seviyorum onu.    En azından içimdeki enkazları kaldırıp, kendininkileri koyuyor.    Hiçbir zaman korkmadım bundan.    Çünkü kimseler gibi enkazlarla bırakıp gitmeyecek beni.    Çünkü eminim, o da beni, benim gibi seviyor.

2 Temmuz 2017, 20:53    Yazılmamış hikayelerle doluyum bu aralar. Karşımda kocaman bir "esra" gerçeği duruyor olmasına rağmen erteliyorum. Ne durumda olduğumu bilmiyorum daha. Söylediklerimin ve yaşadıklarımın gerçekliğinden şüphe ediyorum hala. Kendimi, kendi içimde parçalıyorum bu defa ve ilk defa geçmişimi ve sorunlarımı göz ardı ediyorum. Kötülüğü, kötü durumları görmezden geliyorum bu defa.    Sevmek istiyorum ve seviyorum da. Her şeye rağmen kalıbını kullandıracak durumlar var ortada.    Ki ben, eski ben değilmişim artık. Uzun süre sonra ilk defa kendimi fark etmiş gibiyim. Kendimi tekrardan tanıyorum bu kadında.    Canım acıyor ama hiç bu kadar mutlu olmamıştım. Gerginim sürekli ama hiç bu kadar rahat olmamıştım.    Ne kadar da çelişkilerle yaşıyorum aslında.    Karşıma çıkan, yüzüme tokat gibi çarpılan gerçeklere rağmen ben onu çok seviyorum.    Umarım o da beni, benim gibi seviyordur.    Bozmak isteyen koca bir evrene inat, bozdurmuyorum ulan.    Yi

15 Haziran 2017, 00:40    Telefonu kapatırken bile ne diyeceğimi bilmiyordum sana. Gerçek misin sen? Gerçekten misin?    Şu an içinde bulunduğum ruh halinin hem ne kadar iyi, hem de ne kadar kötü olduğunu tahmin bile edemezsin. Ama kesinlikle eminim, iyi olan her bir şey sensin.    Sensin beni hayata, geleceğe karşı umutlandıran. Sensin bana, her şeyi bıraktırıp bunları yazdıran.    Ben mi farkında değilim, yoksa gerçekten tanımadığım, yaşamadığım birine mi aşık oluyorum. Verdiğim tüm sözlerin miladı sensin, bildiğim tüm hikayelerin doğrusu sensin. Bundan önce yazdığım ve okuduğum her şeyi yok sayan sensin.    Bir tek gülüşün mü tüm bunları yapan, yoksa tüm tesadüflerin birleşiminde var olan bir mucize mi bunlar.    Kendimin bile hatırlayamadığı yıllardan sonra ilk defa kötü sonlanabileceğini bilerek bir karar aldım hayatımda.    Gözlerimi bilerek kapatıyorum ilk defa...    Umurumda değil durumların ne halde olduğu, umurumda değil geleceğinde bana ne sakladığın.    Do

5 Haziran 2017, 22:32     Kaçtıkça daha çok yaklaşıyor olmama anlam veremiyorum. İstemiyorum dedikçe onun görmezden gelmesini de.    Yine mi en zoru bana kaldı. Yine mi başrol yok bana bu tiyatroda. Herkes seyirci ama kimse beni izlemiyor.    Kendimi engellemem de, en az olması kadar imkansız.    Kafayı yemek üzereyim...    Çünkü o çok güzel gülüyor.    Kafayı yemek üzereyim...    Çünkü, o da her şeye rağmen beni istiyor.    Beraber unutur muyuz her şeyi acaba? Tutar mı ellerimden, bakar mı gözlerime.    Her şey gelir mi tek bir hizaya, tekliğe.    Kim ne kadar sevebilir ki bir insanı.    Ya benim onu sevebileceğim kadar?    Her şeyin imkansızlığında bir tek o var karşımda. En sonunda yanımda olabilecek kişi.    Ben mi abartıyorum, yoksa her şey çok mu güzel.    Daha düzelecek çok şey var. O zamana kadar yaşamasam sanki.    Belki de...    Sadece onun için daha çok yaşamalıyım gibi.

15 Mayıs 2017, 00:00    Kimse hakettiğini bulamıyor bu hayatta.    Sinem çok seviyor, Esra çok hoş. İkisi de imkansız.    Yorgunum ve nedense hiç geçmiyor. İnsanlardan yorgunum, düşünmekten yorgunum.    Kafamı çok sert bir yere çarptığımı hissediyorum.    Ve baya bir sarhoşum.    Nasıl oalcak bilmiyorum. Bir şekilde bulmam gerekiyor huzurumu.    Huzursuzum. İmkansızım.    Kontrolü kaybediyorum ve hergün hata yapıyorum.    Olmaması gerektiği halde fazlalaştırıyorum kendimi.    Bugünlük böyle olsun.    Gerçekten imkansız mı?    Yeterli.

20 Nisan 2017, 22:58    25 yaşındayım bugün, yalnızım şu an. Biraz sarhoşum, cebimde de sadece yüz lira kadar para var.    Bir de, uzun süredir yazmıyorum.    Neden bu akışına bırakılmışlık var bilmiyorum. Geçmişin ağırlığı, geleceğin boşverilmişliği. Hiçbir şeyin anlamı yok gibi artık. Hiçbir şeyin, hiç kimsenin.    Nasıl yaşar, ne için yaşadığını bilmeyen bir insan? Ayrılmak ya da beraber olmak hiçbir anlam ifade etmiyorsa, neden bu konu üzerinde düşünsün ki?    Her şeye hazırım. Her şeye ama her şeye. Söylenecek sözlerin bir anlamı olmadığını düşündüğüm için yazmıyorum belki de.    En baştan, sıfırdan başlamak gibi imkansız bir yolun tek çözüm olduğunu düşünüyorsam, neden bir şeyler için uğraşıyım ki?    Kalmadı mı benim bir çözümüm?    Belki de bu yazdıklarım, şu an hissettiğim mutluluğun, rahatlığın tek açıklamasıdır.    Belki de şaraptan dolayıdır.    Aşka olan inancım, beklentim bile yoksa artık...    Yaşadığımın farkında olsam ne olur, olmasam ne olur?  

27 Mart 2017, 23.36    Ne kadar da duygusuzum ben artık. Karşımda dökülen gözyaşları bile etkilemiyor beni. Söylenen sözlerin de hiçbir anlamı kalmadı benim için.    Sadece var olmak dedikleri bu olsa gerek. Hiçbir şeyin hiçbir anlamının kalmaması. Geçmişim kaybolup, geleceğin var olamaması. İçinde hiçbir şeye karşı isteğinin bulunmayıp, her şeyi de yapma hali.    Merakla bekliyorum. İçinde olmak istemediğim bir ilişki, ne olacağını tam kestiremediğim bir hayat, iş.    Nereye gidiyorum böyle? Aşkın bile anlamını kaybettiği bir zamanda neye tutunabilirim.    Sanki kimse yokmuş gibi her şey. Tüm değerler kaybolmuş, dostluk, sevgi. Sakinlik genel karakterim haline geliyor. En çok da umursamazlık.    Bir yerde sıfırlama olacak gibi.    2 aylık Bursa macerasından geleli daha 1 hafta bile olmamışken tekrar gidiyorum ve hiçbir şey ama hiçbir şey hissetmiyorum.    Uzun bir uykudayım...    Kulaklarım tıkalı.    Yaşamıyorum, sadece nefes alıyorum.

5 Mart 2017, 23:57    Az biraz içtim bir şeyler. Bir de, son sigaramı içiyorum diye kandırdım kendimi.    Daha nelerle kandırmıyorum ki kendimi. İşim, ailem, arkadaşlarım, sevgilim. Neler neler...    Yarın ne olacağı bile belli değil, her şey değişken ve hiçbir isteğim, kararım yok. Öylece akıyor zaman, belirsizlik var oluyor her bir adımda.    İçimde bulunduğum durum hakkında da, ilişki hakkında da ne yorum yapabileceğimi bilmiyorum. Amaçsızca sürünüyorum zamanda, kendim, kendime uğraşıyorum ve aslında hiçbir şey tatmin etmiyor. Hiçbir şey yetmiyor. Dostluklarımdan kaynaklanan acıyı bastıramıyorum, silmek istiyorum her şeyi.    Keşke en baştan başlayabilsem hayata. Hiçbir şeyi umursamıyor olmak yok ediyor içimdekileri, değerleri.    Hepiniz, her biriniz kötüsünüz, bencilsiniz...    Karşılıklı çıkarlarınız var ediyor her şeyi, yoksa kendiniz için bile bir hiçsiniz.    Benim için artık bir hiçsiniz...    Kendim, kendime kaldım artık.    Bir de sinem var hala ne yapab

16 Şubat 2017, 09:21    Her şey belirsiz, hiçbir şey yerli yerinde değil. Ne yapabileceğimi, neye karar verebileceğimi bile bilmiyorum. 3 haftadır Bursa'dayım ve yapabileceğim hiçbir şey yok. Tüm arkadaşlarımdan uzaklaştım, hiçbir akrabamla görüşmüyorum, kenardaki parayı bırak, cebimde bile para yok. Şu an tek uğraştığım şey kendimi sağlıklı bir düşünce yapsıyla var edip, kendimi geliştirmek. Hayatımda tam olarak ne hissettiğimi kestiremediğim bir kadın var ve ben her şeye rağmen devam ediyorum.    Yani kendimi terkedilmiş, yalnız hissediyorum ve beş parasızım. Tek istediğim ne olursa olsun iyi bir insan olmak ve 30 yaşına geldiğimde gerçekten hayran kaldığım insanlardan biri haline gelmek. Belki bir de kenara üç beş kuruş bir şey koymuş olmak.    Kendime diyeceğim tek şey ne olursa olsun kötü bir insan olma. Her şeyini kaybedecek bile olsan kimseye kasıtlı bir kötülük yapma.    Her şeye rağmen devam eden hayat, bu aralar çok kaybolmuş durumda ve mutlu etmesini bilmiyor.

5 Şubat 2017, 19:55    Uzun süre oldu yazmayalı. Ayrıca hayatımda ilk defa kurşun kalemle yazıyorum. Çünkü bu sefer kimselerin ileride bunu okumayacağına inanmak istiyorum. Yeni başlangıçlara,bir şeyin bittiği zannedilen sonlara inanmıyorum artık. Zaman en büyük hapishane, hiçbir şey doğrusal değil ve her şey yolunda gitmez, gitmeyecek.    Zamandaki yerimi belirleyebilmek için küçük bir toparlama yapmam gerekli. Bursa'dayım, bir otel odasında yaşıyorum. Bugün pazar, işe gitmedim ama işin durumundan nefret ediyorum. Evden para bekliyorlar, borçlarım var ama cebimde sadece iki yüz lira kadar para var. Adını hatırlayamadığım kadınlar haricinde Nisan gitti, hem de onu aldattığımı düşünerek. Sanırsam aylarca daha sözlükten gelecek iki tane mesajı beklemeliydim. Ali gitti, evlenmek onun etrafındaki herkesi boşlaması için önemli bir sebepmiş. Halimi, hatrımı merak eden kimse yok ailemden başka. Gelecekle alakalı ne olacağını hiç bilmiyorum.    Bir de...    İlk defa bir kadınla ber

29 Ocak 2017, 14:19