yavruetriye

29.11.2016, 21:44    Hiçbir şey sıfırın icadı kadar bitirmemişti söyleyemediklerimizi. Kelimelere dökemediğimiz hislerin bildirilmesi kadar zordu daha öncesi. Sıfırlamak için gereken hesapsızlığa her zaman hesapladıklarımızla ulaşmak istedik.    Oysa ki sıfırlamanın kendisi kocaman bir hiçlik olması gerekiyordu. Düşünmeden, planlamadan. Hiçliğin ortasında en fazla bir "sıfır" kadar var olabilirsin.    Bir "sıfır" kadar var olmak istiyorum ben. Anlamlandırılamayan her şeyi açıklayan ama bir o kadar da yokluk.    Yıllar sonra ilk defa bu gece ölmedim. "Nisan" aylarında yağan yağmurlar gibiyim, temizliyorum sokakları, insanları, düşüncelerimi.    Hiçbir şeyin sebebini bilemezken, yeni bir başlangıcıma sebep arıyorum. Tek bir kez adımı fısıldadığını duymak için, tek başına kalınmış bir odada karanlıkların beni ele geçirmesine izin veriyorum.    Oysa ki ne oda benim, ne de ben odanın içindeyim. Ait olmadığım bir yatakta uyuyorum yine bu gece.    O

23 Kasım 2016, 22:58    Senin bir çaren var artık benim gibi değilsin. Bakma üzüldüğüme benimkisi geçmişte ki çaresiz günlerimizden kalan bir esinti sadece. Beraberdik bir yere kadar, bunun bile sonu geldi. Anlıyorum seni ama emin ol ben aynısını yapmazdım.    Hiç olmadı bir köşesinde, kıyısında tutabilirdim seni hayatımın.    Senin bir çaren var artık benim gibi değilsin. Ben seni anlarım ama sen beni artık asla anlayamazsın.    İlk gidenlerden değilsin sen ama kesinlikle sonuncusun. Gidebilecek kimse kalmadı artık, bir ben gidemedim kendimden.    Anlıyorum seni, o kadar değerli bir şey değilim. En son sen kalınca bir tek sana inanmıştım. Demek ki bende bir sorun yokmuş, bu kadar insan birden haklı olamaz.    Yapacaklarım bir tek beni bağlar artık, gidebildiğine göre buna hazır olmalısın.    Hiç bu kadar yalnız kalmamıştım bu karanlık gecelerde. Demek ki yirmidört yılda tüketilebiliyormuş her şey.    Bana ihtiyacın yok artık, kimsenin kalmadı.    Demek ki artık ben d

18.11.2016, 22:56    Zamanı ve yeri bilinmeyen bir varoluşta okuyacaksın bu yazıyı. Belki daha çok yalnız olacaksın şu anımdan. Belki de daha az. Ne olursa olsun biraz hüzün barındıracaksın yine içinde. Umarım vazgeçmeyeceksin, umarım bozmayacaksın anlaştıklarımızı. Belki daha fazla yanlış yapmış olacaksın ama biliyorum kötülük yapmamış olacaksın hala. Belki daha az şeye sahip olacaksın ama hiçbir zaman vazgeçmemiş olacaksın para için düşüncelerinden.    Şimdisi için söylüyorum, aşkı tattın sayılmaz daha. Belki bunları okurken biri olacak hayatında. Ne kadar uzağında olursan ol, her şeyi bırak ve bir kere dahi sarılmak için dahi olsa ona git. Belki de şansın dönmüştür artık ve yanıbaşındadır.    Herkesi, her şeyi seviyorsundur hala umarım. Yapabildiğin en güzel şeylerden birisi bu.    Bunları okurken asla şu an nasıl hissettiğimi hatırlayamayacaksın.Yalnızlığımı, hüznümü, umudumu asla hatırlamayacaksın.    Umarım hatırlamazsın...    Yaşamak her şeye rağmen güzel, hala payla

3 Kasım 2016; 22:00    Bugün, ilk defa kendimi doğrularım için karşımdaki bir insanı terk ettim. İlk defa acımadım. İlk defa karşı tarafı düşünmeden doğru olanı yaptım.    Bu kadar da güçlü değilmişim ben...    Neden bu kadar kötü hissediyorum ve üzülüyorum ki. Arkasında durabilecek miyim bu gunkü satışımın. Evet, bu bir insanı satmak, ortada bırakmaktı. Düşündüğümde doğru olanı yaptım, biliyorum.    Gücüm, konumum yetmediği halde rüşvetin karşısında durdum. Belki de tüm düzenimi bozacağını bile bile, insanların bana bakış açısını değiştireceğini bilerek.    İnsanların arasında güvenilebilecekler kaldı mı? Sanırsam bu süreç en çok da bana öğretecek bana.    Kendim için sevinmem gereken yerde, yine garip hissedecek bozmuşlar beni.    Ama vazgeçmiyorum.    Doğrularımdan, doğru olandan.    Babam da yaptı aynısını, hiçbir zaman karşılığını alamadı. Belki, benim de alamayacağımı bile bile yapıyorum aynısını.    Belki de gerçek erdem budur...    İyiliğin güzelliği, karş

2 Kasım 2016, 23:59    Kendimi daha çok tanıyabilip, daha çok anlatmak isterdim. Umursamazlıklarımı, akışına bırakabildiklerimi...    Belki o zaman birileri anlayabilirdi, sevebilirdi beni.    Her şeyim yanlış, çünkü anlatamıyorum. Nasıl sevdiğimi anlatamıyorum, nasıl üzülmediğimi anlatamıyorum. Benim için önemli olmadığını anlatamıyorum. Kırıldığımı, kötü hissettiğimi ama senin için yuttuğumu anlatamıyorum. Dört duvarımın olmadığını, her an, her şeye açık bir dünyam olduğunu anlatamıyorum.    Ben kendimi anlatamadıktan sonra, ne kadar da bencilce bir şeyler bekliyorum karşımdan.    Kendimi, kendime anlatmayı becerebiliyorum gibi ama. Vazgeçemedim hayalimdeki insandan. Olmadığını biliyorum artık. Bazı şeylere hiç sahip olamayacağımı da biliyorum artık.    Kabullendim, yalnız değilim ama tek başımayım.    Tek başımayım...    Eskiden düşündükçe mutsuz olan ben, artık düşünerek kendimi mutlu edecek kadar tanıyorum kendimi.    Belki de şimdiye kadar becerebildiğim tek şey