yavruetriye

 12.06.2020 22:43     O kaktüsler büyüdü biliyor musun? İlk gördüğünde nasıl da hoşuna gitmişti. Aradığın her şeyi bulduğunu zannediyordun biliyorum. Sonunda hep istediğin olacak gibiydi. Başka bir şehir, yeni insanlar, yeni bir hayat.     Gecenin geçine kadar konuşur, sabahın da erkeninde kalkar işe giderdin. Hayal kurardın, kurtarıyordun birini. Sadece dünü değil, tüm geçmişi kapatıyordun. Zorda kaldığından yalnız hissetmeyecektin, biri anlıyordu seni, güveniyordun, güveniyordu. Seviyordu, sevecektin, daha da, daha da...     Biliyorum, inanıyordun buna, her şeye. İlk defa "acaba" dediğinde nasıl hissettiğini de hatırlıyorum, onun fotoğraflarını çektiğinde, sanki bir şeyi ölümsüzleştirdiğini düşünerek nasıl mutlu olduğunu da.     Kızmıyorum sana,     Keşke bu kadar anı bırakmasaydın bana, iyileri de, kötüleri de. Birden aklıma geliyor, rahatlıyorum, sinirleniyorum. Bazen de duruyor zaman, bazen oradayım sanki. Umutlu, bazen de mutsuz.     Kızmıyorum sana İsmail.     Neye ina

 07.06.2020, 23:34      İkinci dünya savaşı hiç yaşanmamış olsa, Picasso çizebilir miydi o tabloları acaba? Kafka, ben öldükten sonra tüm yazdıklarımı yakın diyebilecek kadar "farklı" bir insan olduğu için mi boğabiliyor bu kadar bizi? Zweig intihar edebilecek kadar yoğun nefretinden dolayı mı ağlatabildi beni Sabırsız Yürek kitabında. Bukowski annem hariç herkesle yattığı için mi bu kadar rahatlayabiliyorum onu okurken.     Yazdıklarımın hepsi kötü belki ama bir acıyla boğuşurken biraz da olsa okunabilecek bir şeyler yazıyor muyum acaba? Anlattıklarımız yaşayabildiklerimiz kadar mı? Savaş, açlık, fakirlik, aşk... Bunların kötülükleri sayesinde mi biz iyi şeylere sahip olabiliyoruz? Kimsenin, bir diğerini üzmediği bir zamanda, bir anda hiç şiir yazılmayacak mı acaba?     Bir zaman, gün gelir de aşık olamazsam bir daha, sayfalar boş mu kalacak hep? Aşık olamasam bile, denizler kurumayacak nasıl olsa, bir yerlerde hep yeşil vadiler olacak nasıl olsa. Bunlar da gitse bile, illa