yavruetriye

15 Haziran 2017, 00:40    Telefonu kapatırken bile ne diyeceğimi bilmiyordum sana. Gerçek misin sen? Gerçekten misin?    Şu an içinde bulunduğum ruh halinin hem ne kadar iyi, hem de ne kadar kötü olduğunu tahmin bile edemezsin. Ama kesinlikle eminim, iyi olan her bir şey sensin.    Sensin beni hayata, geleceğe karşı umutlandıran. Sensin bana, her şeyi bıraktırıp bunları yazdıran.    Ben mi farkında değilim, yoksa gerçekten tanımadığım, yaşamadığım birine mi aşık oluyorum. Verdiğim tüm sözlerin miladı sensin, bildiğim tüm hikayelerin doğrusu sensin. Bundan önce yazdığım ve okuduğum her şeyi yok sayan sensin.    Bir tek gülüşün mü tüm bunları yapan, yoksa tüm tesadüflerin birleşiminde var olan bir mucize mi bunlar.    Kendimin bile hatırlayamadığı yıllardan sonra ilk defa kötü sonlanabileceğini bilerek bir karar aldım hayatımda.    Gözlerimi bilerek kapatıyorum ilk defa...    Umurumda değil durumların ne halde olduğu, umurumda değil geleceğinde bana ne sakladığın.    Do

5 Haziran 2017, 22:32     Kaçtıkça daha çok yaklaşıyor olmama anlam veremiyorum. İstemiyorum dedikçe onun görmezden gelmesini de.    Yine mi en zoru bana kaldı. Yine mi başrol yok bana bu tiyatroda. Herkes seyirci ama kimse beni izlemiyor.    Kendimi engellemem de, en az olması kadar imkansız.    Kafayı yemek üzereyim...    Çünkü o çok güzel gülüyor.    Kafayı yemek üzereyim...    Çünkü, o da her şeye rağmen beni istiyor.    Beraber unutur muyuz her şeyi acaba? Tutar mı ellerimden, bakar mı gözlerime.    Her şey gelir mi tek bir hizaya, tekliğe.    Kim ne kadar sevebilir ki bir insanı.    Ya benim onu sevebileceğim kadar?    Her şeyin imkansızlığında bir tek o var karşımda. En sonunda yanımda olabilecek kişi.    Ben mi abartıyorum, yoksa her şey çok mu güzel.    Daha düzelecek çok şey var. O zamana kadar yaşamasam sanki.    Belki de...    Sadece onun için daha çok yaşamalıyım gibi.