Tanrı kendisine çoktan birini yarattı, yine biz yalnız kaldık.

 03.08.2020 23:16

    Biraz düşünebilseler, çözecekler her şeyi. Çıkamıyorlar düşünebildikleri alanlardan. Hiç mi sormuyorlar acaba diye kendilerine, nasıl fark etmezler bunca şeyi? Hangi birini anlatacaksın, üzerlerine atılmış bunca fikir, bunca tabu. Hangi birini uyandıracaksın.

    Hiç bitmiyor anlatacakları, istekleri. Sürekli bir şeyler hakkında düşünüyorlar, yorumluyorlar. Değişmesini istiyorlar. Sürekli ama sürekli. Hayatlarında her şeyin acelesi var, açıklaması var. Bireysel değiller asla, tüm toplumu yönlendirmek istiyorlar. Kendi doğrularına, kendi bildiklerine göre. 

    Tüm sorun burada başlıyor, toplumu, oğlunu ya da kızını, hayatındaki insanı yönlendirmek istiyor. Bilgi vermiyor, eğitim vermiyor, yorumlamasını istemiyor, düşünmesini istemiyor. Tek istediği kendi doğrularını uygulasın. Kendi inancına sahip olsun, kendinin belirlediği yoldan gitsin istiyor.

    Benim gibiler, en şanslıları. Rahat, kendi haline bırakılanlar. Zorlanmayanlar. Ama o kadar az ki böyle bir şansa sahip olan insan sayısı.

    Bundan bulamıyorum aradığımı. Ait hissedemiyorum hiçbir topluma, hiçbir insana kendimi. Her yerden herkesten kaçıyorum bir süre sonra.

    Çünkü hiç bitmiyor anlatacaklarınız, isteyecekleriniz, kapalı beyinler arkasındaki düşünceleriniz.

    Bundan dolayı, 

    Yalnızım, ait olamıyorum, sessizim, uzaklardayım...